همینگوی در نطقی که به مناسبت دریافت جایزه نوبل (۱۹۵۴) ایراد کرد، سبک خود را با استعاره "کوه یخ" توضیح داد: «میکوشم کارم مثل "کوه یخ" باشد، که هفت هشتم آن زیر آب پنهان است و تنها یک هشتم آن به چشم میآید. هرچه از بدنه داستان بیشتر حذف کنیم، کوه یخ قویتر میشود. قدرت داستان در چیزهایی است که نویسنده میداند اما فاش نمیکند. اگر او چیزی را به خاطر ندانستن حذف کند، در داستان سوراخ پیدا میشود.»