به خاطر این دست ها که امروز در ولی عصر به آسمان گشوده شد

از عموهای‌ات

نه به خاطرِ آفتاب نه به خاطر
ِ حماسه

به خاطرِ سایه‌ی بام ِ کوچک‌اش

به خاطر ِ ترانه‌یی

                         کوچک‌تر از دست‌های تو

نه به خاطر ِ جنگل‌ها نه به
خاطر ِ دریا

به خاطر ِ یک برگ

به خاطر ِ یک قطره

                       روشن تر از چشم ‌های تو

نه به خاطر ِ دیوارها – به
خاطر ِ یک چپر

نه به خاطر ِ همه انسان‌ها –به
خاطر ِ نوزاد دشمن‌اش شاید

نه به خاطر ِ دنیا – به خاطر ِ
خانه‌ی تو

به خاطر ِ یقین ِ کوچک‌ات

که انسان دنیایی ست

به خاطر ِ آرزوی یک لحظه‌ی من
که پیش ِ تو باشم

به خاطر ِ دست‌های کوچک‌ات در
دست‌های بزرگ ِ من

و لب‌های بزرگ ِ من

بر گونه‌های بی‌گناه ِ تو

به خاطر ِ پرستویی در باد ،
هنگامی که تو هلهله می‌کنی

به خاطر ِ شبنمی بر برگ ،
هنگامی که تو خفته‌ای

به خاطر ِ یک لبخند

هنگامی که مرا در کنار ِ خود
ببینی

به خاطر ِ یک سرود

به خاطر ِ یک قصه در سردترین ِ
شب‌ها تاریک‌ترین ِ شب‌ها

به خاطر ِ عروسک‌‌های تو ، نه
به خاطر ِ انسان‌های بزرگ

به خاطر ِسنگ‌فرشی که مرا به
تو می‌رساند ، نه به خاطر ِ شاه راه‌های

                                                            
                         دوردست 

به خاطر ِ ناودان ، هنگامی که
می‌بارد

به خاطر ِ کندوها و زنبورهای
کوچک

به خاطر ِ جار ِ سپید ِ ابر در
آسمان ِ بزرگ ِ آرام

به خاطر ِ تو

به خاطر ِ هر چیز ِ کوچک و هر
چیز ِ پاک به خاک افتادند

به یاد آر

عموهای‌ات را می‌گویم

از مرتضا سخن می گویم .